„Gołębia” polityka Europejskiego Banku Centralnego może ulec zmianie, a lepsze perspektywy dla globalnej gospodarki zmniejszą awersję do ryzyka. Jen był w mijającym roku mocniejszy do większości walut, co raczej trudno jest wytłumaczyć lokalnymi czynnikami – Japonia zmagała się z falą zakażeń Deltą, co ze względu na opóźnienia w procesie szczepień, wymusiło przywrócenie radykalnych obostrzeń społecznych i tym samym ugruntowało „gołębie” podejście Banku Japonii.
Większy wpływ na jena mogła mieć utrzymująca się nieznaczna niepewność, co do perspektyw gospodarczych dla większości krajów, będąca poniekąd odzwierciedleniem pojawiających się kolejnych fal pandemii, ale bardziej kryzysu w wielu gałęziach przemysłu (problem wąskich gardeł, oraz problemów na rynku energii).
Jen to przecież, podobnie jak szwajcarski frank, waluta zaliczana do tzw. bezpiecznych przystani. Pośrednio jednak zachowanie się par jenowych było wypadkową fundamentów drugiej waluty zestawianej do pary z JPY. W przypadku USDJPY kluczowy wpływ miały rentowności amerykańskich obligacji skarbowych, które zaliczyły rollercoaster w ślad za zmianami oczekiwań rynków, co do podejścia amerykańskiego FED w temacie podwyżek stóp procentowych.
Z kolei euro było w 2021 r. niechcianą walutą, na co skutecznie pracował Europejski Bank Centralny przekonując rynki finansowe, że nie ma potrzeby spieszyć się z normalizacją polityki pieniężnej. Inflacja (chociaż podwyższona tak jak w innych kluczowych gospodarkach) pozostaje
