Podsumowując przeszło 10-proc. zwyżkę amerykańskiego S&P 500 w I kwartale br., zwracałem uwagę, że w ciągu zaledwie trzech miesięcy indeks „skonsumował”, i to ze sporą nawiązką, cały potencjał wzrostowy charakterystyczny dla typowego (uśrednionego) roku pod znakiem wyborów prezydenckich (+7,3 proc.). Co więcej, w szczytowym punkcie amerykański benchmark wykroczył nawet poza strefę jednego odchylenia standardowego od średniej, co oznaczało ekstremalny optymizm rynkowy.
____Baranowicz - akcje - Tickmill____
Na przysłowiową terapię odchudzającą, po tym wyjątkowo sytym I kwartale, nie trzeba było długo czekać. Ledwie minęła połowa kwietnia, a S&P 500 zdążył skorygować tegoroczną zwyżkę o niemal połowę, z przeszło 10 proc. do nieco ponad 5 proc. w chwili pisania tego komentarza (po sesji 17 kwietnia). Pretekstem okazały się obawy przed powrotem inflacji, odsuwanie się w czasie obniżek stóp procentowych i wyższa rentowność obligacji.
Takie szybkie odchudzenie, choć oczywiście z natury bolesne, można jednak traktować jako zdrowe na dłuższą metę. S&P 500 o połowę zmniejszył dystans względem uśrednionej ścieżki w roku wyborczym. Czy cofnie się w pełni do tej ścieżki, co by oznaczało odchudzenie jeszcze o drugie tyle? To scenariusz oczywiście możliwy, aczkolwiek absolutnie nie przesądzony. Gdyby S&P 500 miał się nadal trzymać bliżej górnego odchylenia standardowego od średniej – czyli bliżej górnej granicy obszaru zaznaczonego na szaro – to korekta spadkowa mogłaby się skończyć dużo wcześniej. Zwróćmy uwagę, że ów szary obszar zawęża się ku średniej ścieżce mniej więcej do połowy maja, po czym zarówno sama uśredniona ścieżka, jak i odchylenie od niej zaczynają na nowo mocno przesuwać się w górę. To przesuwanie trwa modelowo aż mniej więcej do końcówki lipca, kiedy to inwestorzy zaczynają sobie przypominać stopniowo o ryzyku politycznym związanym z listopadowymi wyborami prezydenta.
Chociaż nieco ponad 4-proc. korekta spadkowa na Wall Street nie uczyniła amerykańskich akcji super tanimi (do tego dużo brakuje), to jednak warto odnotować, że współczynnik ceny do prognozowanych zysków spółek w porównaniu z końcówką marca odchudził się o cały 1 punkt, spadając tuż poniżej granicy 20 – a to już zawsze coś.
Reasumując, po rynkowej uczcie w I kwartale nadszedł czas na nieco opóźnioną względem wzorca sezonowego terapię odchudzającą. Nie chciałbym twierdzić, że cała korekta jest już za nami, ale widać, że S&P 500 znalazł się na terytorium bardziej uzasadnionym z historycznego punktu widzenia.
