Amerykańska giełda w potrzasku. To czas na zakupy?
Rząd obiecał budowę mieszkań. Skorzystają deweloperzy i inwestorzy, krytykują obywatele
Alarm na giełdzie akcji! Hossa to już przeszłość — przestrzega wielki bank
Cena złota poszybowała o 80%. Duży bank prognozuje dalszą hossę
Lata szybkich zysków z inwestowania w mieszkania za nami? Ceny realnie spadają, rentowność najmu kuleje
Odpowiednie zarządzanie kapitałem pozwala na to, aby przewaga statystyczna, którą zapewnia nam nasz system handlu zrealizowała się. Ryzykując tyle samo na każdej transakcji sprawiamy, że każda strata jest takiej samej wielkości, pomimo tego, zlecenie Stop Loss w zależności od sytuacji technicznej może mieć inny rozmiar (w pipsach).
Aby doweidzieć się jak to zrobić przeczytaj artykuł o zarządzaniu ryzykiem w praktyce.
Stosunek ryzyka do zysku wyznacza się porównując rozmiar Stop Lossa (w pipsach) z rozmiarem zlecenia Take Profit. Jeżeli więc nasz Stop Loss to 20 pipsów a Take profit 40 pipsów, to stosunek ryzyka do zysku wynosi 1:2. Oznacza to, że po jednej wygranej pozycji i dwóch przegranych wychodzimy na zero.
Oczywiście im większy stosunek ryzyka do zysku, tym lepiej, ale osiągniecie wysokiego współczynnika jest trudne. Przy wysokich współczynnikach takich jak np. 1:3, 1:4 zazwyczaj zmniejsza się ilość transakcji wygranych w stosunku do transakcji stratnych.
Celem każdej strategii jest to, aby przy wystarczająco dużej próbie suma transakcji zyskownych przewyższała sumę transakcji stratnych. Można to osiągnąć na różne sposoby (jeżeli mowa o stosunku ryzyka do zysku).
Dwiema skrajnościami są tutaj:
Wśród traderów popularne są dwie metody. Pierwsza z nich zakłada ustawienie "sztywnego" stosunku ryzyka do zysku. Wtedy stosowany jest z góry określony współczynnik np. 1:2. Gdy pojawia się na rynku okazja, ustawiany jest poziom Stop Loss, a na jego podstawie obliczany jest Take Profit. Może to wyglądać np. tak, że po pojawieniu się sygnału kupna na poziomie wsparcia w trendzie wzrostowym trader otwiera zlecenie licząc na kontynuację wzrostów.
Druga metoda polega na określeniu nie tylko punktu wejścia, ale również poziomu docelowego. Przy punkcie wejścia określany jest potrzebny Stop Loss (umieszczony np. pod poziomem wsparcia) w pipsach, a następnie obliczana jest odległość do poziomu docelowego (np. najbliższy poziom oporu). Wtedy oblicza się współczynnik ryzyka do zysku i jeżeli jest on wystarczająco wysoki dla naszej strategii, to otwierane jest zlecenie. Jeżeli natomiast okazuje się, że współczynnik jest zbyt niski, to zlecenia nie wprowadza się na rynek. Można w ten sposób "przefiltrować" potencjalne okazje i skorzystać tylko z tych najlepszych.
Komentarze
Sortuj według: Najistotniejsze
Nie ma jeszcze komentarzy. Skomentuj jako pierwszy i rozpocznij dyskusję