Niebezpieczeństwo zostało odgwizdane. Dzwonek alarmowy z kwietnia br., gdy amerykańskie indeksy akcji romansowały z książkową bessą dawno już ucichł. S&P 500 i Nasdaq Composite ustanowiły 27 czerwca br. maksima historyczne.
Pożywkę do tego zapewne stanowiło porozumienie handlowe pomiędzy USA a Chinami, które doprecyzowało ustalenia ramowe z Genewy. Deal amerykańsko-chiński dał też inwestorom nadzieję, że dojdzie w końcu do finalizacji bilateralnych umów m. in. z UE, Japonią, Indiami, Koreą Płd., Tajwanem i Wietnamem.
Howard Lutnick, sekretarz ds. handlu w administracji Donalda Trumpa, wspomniał w czwartek późnym wieczorem w rozmowie z Bloomberg News o bliskich podpisania 10 porozumieniach z wiodącymi partnerami handlowymi.
Do tego zdaje się, że odpadł potencjalny czynnik ryzyka w postaci Sekcji 899, którą na podstawie prośby ekipy Trumpa Kongres usunął z procedowanej ustawy The One, Big, Beautiful Bill. Sekcja 899 dawała uprawnienie prezydentowi do nakładania dodatkowych obciążeń podatkowych na nierezydentów z państw stosujących w opinii USA dyskryminującą politykę podatkową (w skrajnym przypadku groziło to podwyżką podatku od dochodów kapitałowych o 20 pkt proc.).
Na wieść o decyzji prawodawców amerykańskich inwestorzy zagraniczni zapewne odetchnęli z ulgą, ciesząc się, że odpadł czynnik ryzyka, który do tej pory uwzględniali w swoich poczynaniach.
Pokarmu dla byków może wystarczyć na krótko
Wojna handlowa, którą na pełną skalę ekipa Trumpa rozpętała z początkiem kwietnia 2025, ma tyle zwrotów sytuacyjnych, że nie łatwo się w niej połapać. Kiedyś pojawią się pewnie książki na ten temat, żeby lepiej usystematyzować wiedzę.
Minął dzień od wlewającej otuchy w serca inwestorów wypowiedzi sekretarza handlu, gdy doszło do zmiany narracji o 180 stopni. A ta Lutnicka kiepsko się zestarzała, ponieważ w ciągu 24 godzin została wysadzona z hukiem w powietrze.
W efekcie opinię sekretarza handlu można spokojnie odłożyć do graciarni, czyli składziku z rzeczami niepotrzebnymi do użytku, gdyż w piątek „unieważnił” ją Scott Bessent, sekretarz skarbu USA. Bessent wyznał w wywiadzie dla Business, że Stany Zjednoczone mogą dopiąć umowy handlowe z największymi partnerami handlowymi do 1 września.
9 lipca był datą graniczną, gdy miało dojść do wyjaśnienia, co dalej stanie się z taryfami dodatkowymi nałożonym na większość świata przez administrację republikańską, które są zaplanowane jako o wiele bardziej dolegliwe niż 10% podstawowa stawka.
Słowa Bessenta zdają się sugerować, że USA na początku lipca podejmą decyzję o kolejnym wydłużeniu terminu obowiązywania zawieszenia ceł dodatkowych, nazwanych przez Biały Dom taryfami wzajemnymi.
Pierwotnie Donald Trump zapowiadał, że wszyscy partnerzy handlowi są tak spolegliwi, że całują go tam, gdzie plecy tracą swoją szlachetną nazwę. Dlatego mówił, że 90 bilateralnych umów handlowych zostanie zawartych w ciągu 90 dni, a zatem do 9 lipca.
Tak raczej nie będzie, gdyż partnerzy są krnąbrni. "90 umów w 90 dni" może zgrabnie brzmi, ale póki co to mamy dwie umowy na krzyż – z Wielką Brytanią i Chinami. Na pewno inwestorzy i wyborcy sprzyjający Republikanom nie będą rozliczali Donalda Trumpa ze sloganotwórstwa, a wybory połówkowe nadchodzą nieubłaganie.
Jakby tego było mało, to sam prezydent swoim piątkowym wpisem w Truth Social odarł ze złudzeń na spokojniejsze czasy inwestorów, którzy oczekiwali odprężenia w relacjach z północnym sąsiadem Ameryki. Motywacja Kanady za pomocą bliżej niesprecyzowanej marchewki przerodziła się w kij.
Trump napisał w medium społecznościowym, że kończy wszystkie rozmowy na temat handlu z Kanadą ze skutkiem natychmiastowym. I dodał, że poinformuje w ciągu najbliższych 7 dni o taryfie celnej, jaką obciążani będą przedsiębiorcy z Krainy Klonowego Liścia za prowadzenie interesów ze Stanami Zjednoczonymi.
Nowe rekordy na indeksach akcji
Te wszystkie perypetie handlowe nie przeszkodziły w ustanowieniu rekordu wszech czasów na niektórych indeksach akcji. Papiery z USA wspinają się po mocno nachylonej pionowo ścianie tegorocznej hossy, której początek wyznacza dołek lokalny z 8 kwietnia. S&P 500 od tego momentu poszedł w górę o ok. 23%, zaś Nasdaq Composite o ok. 32%.
Źródło: TradingView
Schodząc szczebel niżej – na poziom sektorów – widać pewne zróżnicowanie w stopach zwrotu. Niektóre z indeksów są na maksimach historycznych lub minimalnie poniżej ich. To przypadki przemysłu, komunikacji, technologii informatycznych, finansów i branży użyteczności publicznej. Na szarym końcu znajduje się m. in. biotechnologia, energia, materiały i nieruchomości, gdyż indeksy tych sektorów są oddalone o 10-13% od ATH.
Źródło: HostileCharts
Odprężenie kwietniowo-czerwcowe w dziedzinie handlu zagranicznego przyniosło korektę oczekiwań analityków w zakresie kształtowania się zysków spółek z całego świata. Jak łatwo spodziewać się, rewizja przewidywań poszła w górę, na czym najbardziej skorzystały firmy z USA i Chin.
Źródło: Fidelity
Analitycy Fidelity International opublikowali właśnie ładnie opakowaną graficznie matrycę, której zdaniem jest pokazanie, w którym miejscu cyklu gospodarczego i ogólnorynkowego właściwie według nich jesteśmy. Zdaniem Fidelity wyceny są uczciwe, choć bardzo blisko nieznacznego przewartościowania, tak jak to miejsce w przypadku obligacji korporacyjnych. Apetyt na ryzyko jest w stanach średnich. Wygląda więc na to, że paliwa na kontynuację świeżutkiej hossy może nie zabraknąć.
Źródło: Fidelity
Wzrosty o 20% w ciągu 2 miesięcy zapowiadają dobre czasy
Jednym z orędowników, że wszystko zdaje się iść w dobrym kierunku, jest Barry Ritholtz, dyrektor generalny Ritholtz Wealth Management (RWM).
„Rynki zamknęły się dziś na nowym rekordowym poziomie. Zwykli podejrzliwcy już przedstawili swoją litanię okropności – wyceny są zbyt wysokie, zyski zbyt słabe, mamy zbyt dużą koncentrację rynku i poczucie przygnębienia, nie mówiąc już o wszystkich nowych zagrożeniach geopolitycznych, które nadal kumulują się w postaci ceł, wojen i cen ropy. Problem polega na tym, że dane po prostu nie potwierdzają ich obaw […]
Dane pokazują jednak, że jeśli inwestujesz podczas rekordowych poziomów, radzisz sobie lepiej, niż gdybyś inwestował losowo w dowolnym innym dniu cyklu rynkowego” – sądzi Ritholtz.
Na potwierdzenie swojego poglądu podaje moim zdaniem mało przekonujący argument. Finansista wyliczył, jak wyglądała jednoroczna, trzyletnia i pięcioletnia średnia stopa zwrotu z indeksu S&P 500 (od 1950 r.). Założenie było takie, że inwestor kupuje akcje w momencie ustanowienia nowego szczytu (ATH), co Ritholtz porównał do wszystkich sesji w analizowanym interwale, gdy nie dochodziło do wyznaczenia rekordu notowań. Co się okazało?
Po roku przeciętny zysk z indeksu wyniósł 9,4% dla ATH i 9,1% dla pozostałych dni handlowych. Różnica wyniosła 0,3 pkt proc. Jest ona tak marginalna, że spokojnie można to pominąć. W najdłuższym badanym okresie (5 lat) stopy zwrotu były następujące: 50,3% (ATH) i 48,5% (pozostałe dni). Różnica wyniosła 1,8 pkt proc. Jest ona wprawdzie nieco większa niż w pierwszym przypadku, ale jak na 5 lat to wciąż niewiele. Taką różnicę można bez problemu „zasypać” w dużej mierze choćby umiejętnie dobierając niskokosztowy ETF do portfela w zamian za rezygnację z dotychczasowego, który był droższy.
Inwestowanie w dni, gdy kształtował się nowy szczyt w porównaniu z pozostałymi sesjami nie dawało według mnie jakiejś znaczącej przewagi. Gdyby ta różnica była znacząco większa, to można byłoby zastanawiać się nad wdrażaniem strategii. A tak, chyba pozostaje co najwyżej wzruszyć ramionami. ATH to dzień jak co dzień. Specjalnych profitów, o które warto się ścigać, raczej nie daje.
Źródło: RWM
Analitycy finansowi sięgają po różne metody statystyczne, żeby spróbować przewidzieć, co przyniesie przyszłość. CIR zbadał, co się dzieje, gdy w ciągu 2 miesięcy zwyżkowych S&P 500 wchodzi na terytorium hossy, zaliczając 20% wzrost. Wnioski są pocieszające dla zwolenników dominującego krótkoterminowo trendu, choć z przywiązywaniem się do osiągniętych rezultatów byłbym ostrożny, ponieważ próba na bazie danych od 1950 r. opierała się jedynie na 5 takich epizodach.
Przy takich założeniach okazało się, że mediana wzrostu indeksu w perspektywie 3 miesięcy wyniosła 12,5%, a 12 miesięcy 30,8%. Stopy zwrotu dla S&P 500 przeciętnie w tym interwale były dużo skromniejsze, gdyż zamknęły się odpowiednio 2,6% i 10,4%.
Źródło: CIR
Mniej optymistyczne wnioski płyną z konsensusu Bloomberga. Według najnowszych danych tego agregatora oczekiwań analityków w perspektywie następnych 12 miesięcy S&P 500 dotrze do poziomu 6 626 pkt., co dawałoby potencjał wzrostu na poziomie 7,3%. Nieco lepiej ma być w wykonaniu europejskich indeksów akcji. DAX zgodnie z szacunkami Bloomberga osiągnie 26 772 pkt (+11,4%), a paneuropejski Euro Stoxx 50 dobije do 5 912 pkt (+11,0%).
Stan zawieszenia taryfowego wpłynie na postawę Fed
Trump w swojej retoryce przejechał się ostatnio znowu po Jerome Powellu, nazywając go, użyjmy dyplomatycznej formy wypowiedzi prezydenta, człowiekiem niespełna rozumu. Szef Fed ma niełatwe życie z głową amerykańskiego państwa, lecz zdaje się jak na razie odporny na wywieraną prze Trumpa presję.
Podczas najnowszego wystąpienia publicznego Powell ponownie akcentował ryzyko tego, że forsowane przez rządzących Republikanów taryfy celne negatywnie odbiją się na inflacji, która zdaje się stabilizować. Dlatego przybrał postawę wyczekującą. I chce poczekać do momentu, gdy wszystko w tym zamieszaniu taryfowym wyjaśni się.
A sugerowane przez Bessenta kolejne wydłużenie okresu zawieszenia ceł dodatkowych wcale nie przybliża nas do jasności, jak dalej będą kształtować się taryfy. Rynki kontraktów futures na stopę procentową znacznie pogłębiły swoje oczekiwania co do to tempa i skali zakładanych obniżek stóp procentowych w USA.
Na poniższej infografice przygotowanej przez bank inwestycyjny William Blair natychmiast rzuca się w oczy porównanie oczekiwań majowych z czerwcowymi. Różnica wynosi ponad 100 pb, jeżeli chodzi o prognozy na koniec 2026 r. Czy aby przypadkiem rynek nie przeholował w swoim optymizmie?
Źródło: William Blair
Detal i instytucje zapakowani w akcje po uszy
W tym całym tumulcie bitewnym związanym z wpływem taryf na kondycję amerykańskiej gospodarki oraz oczekiwaniami w zakresie przyszłych stóp procentowych i zysków spółek, być może części inwestorów umknęła jedna istotna rzecz, która może rzutować na to, co w końcu się zdarzy.
Chodzi o poziom alokacji gospodarstw domowych i instytucji finansowych w akcjach. Ned Davis Research, jeden z bardziej cenionych niezależnych butików analitycznych w Stanach Zjednoczonych, podał, że akcje w strukturze aktywów amerykańskich gospodarstw domowych stanowiły na koniec marca br. blisko 50%. To historyczny rekord. Średnia od 1952 r. wyniosła 29%.
Źródło: Ned Davis Research
Dość podobnie to wygląda w przypadku instytucji finansowych, które zakumulowały ok. 40% aktywów w postaci akcji przy 40-letniej średniej na poziomie 33% i przeciętnej dla całego analizowanego okresu na poziomie 25%.
Zarówno gospodarstwa domowe, jak i instytucje finansowe są zatem zapakowane pod korek w akcje. Jak to się może skończyć? Historia dowodzi, że marnie dla posiadaczy długich pozycji. Przyczynek do refleksji inwestorów zorientowanych długoterminowo może stanowić to, co się stało, gdy ponadprzeciętna alokacja w akcjach występowała wcześniej.
Odnieśmy się wyłącznie do najnowszych epizodów. Wybuch bańki dot-comowej (2000) i panikę w związku z Wielkim Kryzysem Finansowym (2008) poprzedzały właśnie furmanki aktywów wypakowane po brzegi akcjami. Skończyło się to bolesną falą przeceny. Odczuwali ją na własnej skórze inwestorzy, którzy nadmiernie zapatrzyli się w niebo i wciąż uparcie szeptali „sky is the limit”.
Źródło: Ned Davis Research
Komentarze
Sortuj według: Najistotniejsze
Nie ma jeszcze komentarzy. Skomentuj jako pierwszy i rozpocznij dyskusję